"Diamonds and Lies' legt het echte onware bloot

In het tijdperk van nepnieuws en synthetische diamanten was het een kwestie van tijd voordat de twee elkaar zouden ontmoeten. Ze deden dit in de vorm van editorials in de South China Morning Post (SCMP) en op het Russia Today TV-kanaal, dat een aantal goedkope aanvallen ondernam op de diamanthandel.

De slecht geïnformeerde stukken benadrukken enkele nog steeds heersende misvattingen over de ethische praktijken van de branche. De handel moet zich er ook van bewust zijn dat sommige millennials pleitbezorgers worden voor het in de lab gegroeide diamantproduct – dat wil zeggen, als deze hoofdartikelen iets te betekenen hebben.

Gezien de strijdbare toon van hun commentaar, zullen de auteurs de DPA-campagne waarschijnlijk als een ander voorbeeld van ‘machtige diamantlobby‘ bestempelen, als een branche die ons vertelt wat we moeten doen.

Conflict erkennen

Het uitgangspunt van beide artikelen is dat sinds de handel actief is in conflictgebieden is, consumenten natuurlijke diamanten best vermijden. In plaats daarvan adviseren zij dat het publiek moet kiezen voor in het laboratorium gekweekte diamanten die dezelfde kenmerken hebben als natuurlijke diamanten en 30% goedkoper zijn.

De bewering van Wallace dat “de meest productieve diamantmijnen zich in conflictgebieden bevinden, meestal in oorlogsgebieden“, is gewoonweg vals. In feite komt het grootste aantal diamanten uit Rusland, gevolgd door Canada en Botswana, volgens het Kimberley-proces (KP). Zeker niet beschouwd als oorlogsgebieden gevoed door rebellenlegers, zijn deze drie landen goed voor een gecombineerde 60% van de wereldwijde productie naar volume en tweederde naar waarde. Tel er nog Angola, Australië, Lesotho, Namibië en Zuid-Afrika bij en die verhouding ligt nog veel hoger.

Tegenwoordig wordt minder dan 0,03% van de ruwe stenen op de markt door KP’s definitie als bloeddiamanten beschouwd. Een meer verantwoordelijke kritiek zou zijn of de gelimiteerde definitie die de industrie hanteert voldoende is op dit gebied. Inspanningen van de World Diamond Council (WDC) om dit begrip te verruimen moeten worden ondersteund.

Tegelijkertijd erkennen wij de baten van het WDC-systeem van garanties en de Due Diligence-richtlijnen van de Organisatie voor Economische Samenwerking en Ontwikkeling (OESO), die door meer detailhandelaren worden gebruikt, om ervoor te zorgen dat hun voorraad op verantwoorde wijze wordt ingekocht.

Waarom moeite doen?

Want we maken ons zorgen om de miljoenen mensen die afhankelijk zijn van de diamantindustrie voor hun inkomen, van de armste mensen op aarde die een eerlijk leven proberen te leiden. Er zijn naar schatting 1,5 miljoen ambachtelijke mijnwerkers die op zoek zijn naar diamanten in Afrika, en ze ondersteunen nog eens 7 miljoen mensen met hun inkomsten. Het bepleiten van synthetische stoffen als een ethisch substituut voor natuurlijke diamanten bedreigt het levensonderhoud van die gravers.

Nasst alle kritiek op de diamantindustrie – en een deel ervan is zeker geldig – is het ook zeker de moeite waard om het goede te vermelden dat diamanten doen. Er zijn talloze programma’s die gemeenschappen in Afrika verheffen, evenals milieuprojecten. De inspanningen van het Diamond Development Initiative, het Diamond Empowerment Fund en Jewellers for Children zijn slechts enkele voorbeelden die ongeëvenaard zijn in de context in het laboratorium.

Bovendien is er weinig of geen bronverificatie van in het laboratorium gekweekte diamanten. Wat zijn de koolstofemissies van de fabriek waar de steen werd gekweekt? Wat zijn de werkmethoden? De DPA stelt terecht vast dat de claim dat een in het laboratorium gekweekte diamant milieuvriendelijk, transparant en met integriteit vervaardigd werd, vaak vaag en onbewezen is. Kunnen consumenten aan het einde van de dag er zeker van zijn dat de synthetische stenen die ze kopen ethisch geproduceerd werden? Producten die in een laboratorium worden gekweekt, moeten worden goedgekeurd door dezelfde know-your-supplier principes.

Zeldzame waarde

We maken ons ook druk omdat we geloven in het natuurlijke diamantproduct. Wij geloven in zijn schoonheid en zijn vermogen om waarde te bewaren. Hoewel Lhatoo juist is over het gegeven dat de wederverkoopwaarde van een diamanten ring daalt zodra de consument de juwelierswinkel uitloopt, is hij evenwel niet correct door te stellen dat “je meer waar voor je geld krijgt” met een in het laboratorium gekweekte steen.

Ten eerste zal hetzelfde gebeuren wanneer u de winkel verlaat met een in het laboratorium gekweekte ring. Maar wat nog belangrijker is, is dat de prijzen van in laboratorium gekweekte diamanten naar verwachting dalen als de productie toeneemt. In tegenstelling tot de aarde, die een beperkte voorraad diamanten heeft, kunnen fabrieken deze stenen massaal produceren en dat zal de prijs op lange termijn sterk doen dalen.

Ze zullen ook de prijs van natuurlijke diamanten niet verlagen, zoals Wallace suggereert. Door meer goedkope in het laboratorium gekweekte stenen zullen consumenten de inherente waarde van een natuurlijke diamant herkennen.

Alleen een natuurlijke diamant heeft de zeldzaamheid die zijn economische en emotionele waarde ondersteunt. Consumenten gebruiken diamanten daarom als een symbool van liefde. We willen ons allemaal speciaal, uniek en zeldzaam voelen, vooral in onze relaties, en een diamant communiceert deze boodschap.

Bedrijven in de laboratoriumbusiness beginnen zich te realiseren dat hun negatieve berichten niet duurzaam zijn. Een product moet op zijn eigen kracht worden verkocht. Wat in het lab gekweekte diamanten doen, geeft de consument de keuze, en het is de rol van elke journalist om de juiste informatie te presenteren om lezers in staat te stellen hun opties te overwegen.

In die zin falen Lhatoo en Wallace hun lezers. Een synthetische diamant kan dezelfde kenmerken hebben als een natuurlijke diamant, maar fake nieuws kan makkelijk worden opgespoord. Nooit zouden deze twee werelden elkaar moeten ontmoeten.