In Afghanistan, waar de bergen hoog en de vrijheden laag zijn, vechten vrouwen elke dag voor hun rechten. Sinds de Taliban terug zijn, lijkt het alsof de klok wordt teruggedraaid. Vrouwen zoals Ayesha, een grootmoeder die haar kleindochter naar school wil sturen, zitten vast tussen de regels van de Taliban en hun eigen dromen voor de toekomst.
In de vallei van Bamiyan, waar de herinneringen aan de Taliban nog vers zijn, is er een vrouw, Hamida, die stiekem lesgeeft aan meisjes. Ze laat zien dat je niet zomaar de wil om te leren en vooruit te komen kunt uitvegen. Het is een stil protest, maar met een luide echo.
En dan is er Farzana, een tienermeisje uit Herat, wiens enige wens was om naar school te gaan. Onder de sterrenhemel fluistert ze haar wensen, wetende dat de ochtend haar weer zal herinneren aan de harde realiteit dat haar klaslokalen gesloten zijn. Haar broers mogen leren, groeien, en dromen, terwijl zij haar jeugd ziet vervliegen in een wereld die haar geen kansen biedt.
Stel je voor, een jonge vrouw, Latifa genaamd, die ooit droomde van een carrière als arts om haar gemeenschap in Kabul te dienen. Onder het Taliban-regime zijn haar dromen veranderd in nachtmerries. Ze is nu verbannen naar de vier muren van haar huis, haar medische boeken verzamelen stof. De angst in haar ogen is voelbaar wanneer ze spreekt over de toekomst – een toekomst waarin ze misschien nooit de kans krijgt om de levens te redden waarvoor ze zo hard heeft gestudeerd.
In een klein dorpje in de schaduw van de Hindoekoesj, leeft Amina, een weduwe die ooit de kost verdiende met het weven van prachtige tapijten. Sinds de terugkeer van de Taliban is haar kunst verboden, haar vaardigheden worden als waardeloos beschouwd. Met tranen in haar ogen vertelt ze hoe ze haar jongste zoon brood zag stelen, zo wanhopig was hij van de honger. De wanhoop in haar stem is een stille getuige van de vernietigende impact van het regime op de meest kwetsbaren.
Dan is er Jamila, een weduwe die afhankelijk is van hulp. Maar die hulp komt niet altijd. Hulporganisaties zitten in een lastig parket: ze willen helpen, maar niet tegen elke prijs. Ze willen vasthouden aan hun principes van gelijkheid, maar dat is niet makkelijk in een land waar de Taliban de dienst uitmaken.
De situatie voor vrouwen is echt kritiek. Ze hadden ooit hoop op een beter leven, maar nu is die hoop ver te zoeken. Het is een race tegen de klok om de vooruitgang van de laatste twintig jaar niet verloren te laten gaan.
Echte verhalen uit Afghanistan
Deze echte verhalen van enkele Afghaanse vrouwen laten zien hoe sterk ze zijn. Ze willen vooruit, ondanks alles. Maar ze laten ook zien hoe moeilijk de situatie is. Het is niet alleen de schuld van de Taliban. Het hele internationale beleid speelt een rol. Het Westen weet niet goed wat het aan moet met Afghanistan. Goede bedoelingen leiden niet altijd tot goede resultaten.
Deze vrouwen laten een ongelooflijke veerkracht zien. Ze vechten voor een betere toekomst, voor zichzelf en voor hun kinderen. En hoewel de Taliban misschien proberen de tijd terug te draaien, kunnen ze de herinneringen aan vrijheid niet uitwissen.
We hopen dat de wereld een manier vindt om deze vrouwen te helpen, zonder hun eigen waarden te verloochenen. En dat de vrouwen van Afghanistan de moed blijven vinden om op te komen voor zichzelf. Want onderwijs is niet alleen een recht, maar ook een sleutel tot verandering. En die verandering is hard nodig.
