Vóór de COVID-19 pandemie dachten sommigen dat, naarmate het aanbod van in het lab gekweekte diamanten groter wordt, de handel in natuurlijke diamanten misschien de markt voor grote stenen zou kunnen behouden, maar dat de markt voor kleinere stenen (melee) waarschijnlijk verloren zou gaan.
Aangezien je een mooie lab-gekweekte diamant voor een betere prijs kunt krijgen, en veel kleine diamanten worden gebruikt in sieraden op basis van hun uiterlijk, zou het veel moeilijker zijn voor natuurlijke diamanten om op dat gebied te concurreren. Bovendien, als je het hebt over een juweel met 100 pavé diamanten, kun je moeilijk stellen dat deze kleine stenen “beter hun waarde behouden” of “kostbaarder” zijn dan andere.
Toch zijn kleine natuurlijke diamanten de laatste tijd erg in trek en hebben ze grotere prijsstijgingen gekend dan andere categorieën. “Er is een koopwoede in goedkope en kleine diamanten,” schreef Bloomberg onlangs.
Waarom? De belangrijkste reden is dat de hele diamantmarkt op dit moment hot is. Maar waarom zijn vooral de kleine diamantjes populair geworden?
Ten eerste is het aanbod van kleine diamanten aangetast door de sluiting van de Argyle mijn en andere productieverlagingen. Maar er is een andere mogelijke verklaring die interessanter is. Kleinere, in het labo geproduceerde diamanten zijn de laatste tijd ook erg gewild, en erg moeilijk te vinden. Lange tijd daalden hun prijzen; nu zijn ze gestabiliseerd. “Dat is de eerste keer dat ik een prijsstabilisatie heb gezien bij een categorie van laboratorium-gekweekte goederen,” zegt analist Paul Zimnisky.
Hoe komt dat? Ten eerste heeft de productie van labo’s de grotere formaten sneller onder de knie gekregen dan verwacht. De Amerikaanse en Europese producenten proberen allemaal grotere producten van hogere kwaliteit te produceren, omdat ze daar meer winst in zien. Als gevolg daarvan is dat deel van de markt overbevolkt geraakt, en de prijs van sommige van die goederen heeft een klap gekregen.
Bovendien worden de meeste kleinere lab producten in China geproduceerd, meestal met de HPHT-methode (hoge-druk-hoge-temperatuur), hoewel minder vaak met chemische dampdepositie (CVD). Maar door problemen met de toeleveringsketen en de handel met China is het moeilijker geworden om aan dat materiaal te komen. Bovendien is de productie ervan door de dalende prijzen minder rendabel geworden, zodat de productie in het algemeen is gedaald. Chinese producenten “hebben het voor iedereen verknald, ook voor zichzelf“, vertelde me iemand die in het laboratorium produceert.
Er is ook een grote vraag naar melee van CVD, gezien de klaarblijkelijke politiek gemotiveerde terughoudendheid van sommige Indische en Amerikaanse bedrijven om zaken te doen met China. Chinese diamantkwekers hebben vaak banden met het leger van het land, wat vraagtekens doet rijzen bij de regel dat “alle in laboratoria gegroeide diamanten conflictvrij zijn“.
Welke invloed heeft dit op de natuurlijke markt? Ten eerste is het mogelijk – misschien zelfs waarschijnlijk – dat veel stenen die als natuurdiamant worden verkocht, eigenlijk in het lab zijn geproduceerd.
Een diamanthandelaar vertelde me dat hij, wanneer hij kleine diamanten aan horlogefabrikanten verkoopt, soms geen winst meer maakt omdat hij moet bewijzen dat ze allemaal natuurlijk zijn. Maar deze persoon heeft natuurlijk geen andere keuze dan te testen, want horlogefabrikanten zijn meestal scrupuleus wat dat soort dingen betreft. Niet elk bedrijf is dat.
Als je een ring verkoopt in een halozetting met tientallen diamanten, worden al die stenen misschien niet getest, ook al bestaat de technologie om dat wel te doen. En dus zien we “vermenging“; sommigen vinden dat het in een stuk met zo veel stenen niet uitmaakt of een paar – of misschien zelfs meer dan een paar – in een lab zijn geproduceerd, of omgekeerd, of ze natuurlijk zijn. Sommige verkopers van in het lab gekweekte diamanten hebben toegegeven dat ze natuurlijke diamanten gebruiken als zijstenen, hoewel ze, gezien hun anti-mijnbouw retoriek, er over het algemeen het zwijgen toe doen.
Hoewel hierover geen onderzoeksgegevens bestaan, kan het de meeste consumenten waarschijnlijk niet schelen of één of twee van de tientallen stenen in een laboratorium zijn geproduceerd. Toch blijft het niet vermelden van de herkomst van een steen een overtreding van de richtlijnen van de Federal Trade Commission en van de meeste handels- en overheidsregels. Het is geen geweldig precedent om te scheppen.
Er is een mogelijke oplossing voor dit probleem, die – voor zover ik weet – nog geen enkel bedrijf heeft ingevoerd. Als de fabrikant of winkelier niet zeker is van de herkomst van zijn stenen, moet hij gewoon zeggen dat de zijstenen “diamanten” zijn, en dan een asterisk toevoegen en duidelijk en opvallend vermelden dat ze ofwel natuurlijk ofwel in een laboratorium geproduceerd kunnen zijn. Dit is misschien niet de meest elegante oplossing, en het laat gelijkwaardigheden toe die de ontgonnen sector misschien niet leuk vindt. Maar het is een eerlijkere manier om de zaken aan te pakken, en zal waarschijnlijk veel geld en tijd besparen.
