Tijdens een webinar in juli 2020 deed Andrey Zharkov, de voormalige voorzitter van Alrosa die nu aan het hoofd staat van Ultra C, een gewaagde voorspelling: lab-gekweekte diamanten zullen binnenkort worden gewaardeerd op een “cost-plus” model.
“Over twee of drie jaar zullen we meer prijszetting voor laboratorium-gekweekte diamanten zien op basis van benchmarking,” zei hij.
Bijna drie jaar later is dat nog niet gebeurd, maar een toenemend aantal mensen in de laboratorium-gekweekte ruimte wil dat wel.
Marty Hurwitz, CEO van MV Marketing en consultant op het gebied van labgekweekte diamanten, publiceerde onlangs een “manifest” waarin hij betoogt dat de industrie moet stoppen met het vastleggen van prijzen op basis van de Rapaport-lijst. Volgens onderzoek van MV gebruikt 57% van de lab-kweek verkopers de Rapaport-lijst voor elke verkoop. Joanna Park-Tonks, het nieuwe hoofd van de International Grown Diamond Association, heeft hetzelfde gezegd.
Het is zinvol om “off Rap” te gaan. De lab-gekweekte handel heeft een ander vraag-aanbod profiel en een andere marktdynamiek dan de natuurlijke handel. Het devalueert ook het product wanneer lab-gegroeide diamanten worden verkocht voor een prijs die lager is dan min 95% van de Rapaport lijst. Bovendien is de naamgever van de lijst, Martin Rapaport, een fel criticus van lab-gekweekte stenen.
Lab-gekweekte industrie zal het moeilijk hebben om dit te doen
Maar als de ervaringen van de natuurdiamant bedrijfstak een leidraad zijn, zal de lab-gekweekte industrie het moeilijk hebben om zich van de lijst te ontdoen. Het is bijna een patroon geworden: Telkens als de natuurlijke diamantprijzen dalen – en de laatste tijd zijn de lab-gekweekte prijzen sterk gedaald – klagen handelaars over de lijst en zoeken alternatieven. Ze schrijven zelfs manifesten. En uiteindelijk komen ze terug.
Waarom? Ten eerste, Rapaport en zijn team zitten midden in de markt. Sommigen verkiezen de ondoorzichtigheid en complexiteit van de Rap sheet boven een meer eenvoudige lijst. Maar het meest waarschijnlijke antwoord is gewoonte. De handel heeft zowel een bron van prijsinformatie als een universele taal nodig. Decennialang was dat Rap.
De kunstmatige edelstenenhandel beweert de traditie te doorbreken. Het moet niet moeilijk zijn om van Rap af te komen. Hurwitz heeft voorgesteld dat de industrie een webportaal zou moeten opzetten, waar labo producenten eens per week anoniem prijzen invoeren. Dat zou een geaggregeerde lijst opleveren. Een andere, misschien meer wetenschappelijke, manier om dit te doen zou zijn om transactiegegevens van online beurzen of e-tail sites te gebruiken. Indien zij dat verkiezen, zouden bedrijven stenen kunnen aanbieden die zowel de Rap als andere lijsten gebruiken. Uiteindelijk zullen handelaren de voorkeur geven aan de ene of de andere.
Als de lab-gekweekte industrie echt opnieuw nadenkt over de prijsbepaling van edelstenen, kan ze ook van de gelegenheid gebruik maken om af te stappen van een ander ingewikkeld systeem dat de handel gebruikt: de GIA beoordelingsschaal.
Het belangrijkste argument voor vervaardigde diamanten gaat als volgt: onderzoek twee edelstenen naast elkaar. Behalve voor lab-gekweekte met merkbare tinten veroorzaakt door behandeling – een niet onbelangrijk deel van de handel – is het meestal onmogelijk om de ene van de andere te onderscheiden. Dus waarom zou de ene begeerlijker zijn dan de andere? Waarom is de één waardevoller?
Aan de andere kant, als je mensen een D en E diamant laat zien, of een VS1 of een VS2, kunnen de meeste mensen het verschil ook niet zien. Toch is de ene nog altijd meer waard dan de andere, en daar heeft de lab-gekweekte industrie geen probleem mee. Een echt nuttige beoordelingsschaal zou gebaseerd zijn op visuele verschillen die de consument kan zien, en niet alleen edelsteenkundigen met microscopen.
Lab industrie is meer technisch georiënteerd dan de traditionele diamantsector
Met een beetje algoritmisch geknutsel – mogelijk geleid door kunstmatige intelligentie – moet het niet onmogelijk zijn om een betere manier te ontwikkelen om helderheid, slijpsel en kleur te beoordelen dan de 69 jaar oude schaal. Het zou zelfs het tintenprobleem kunnen aanpakken. Deze nieuwe beoordelingen kunnen naast de standaard rangen worden aangeboden. En nogmaals, uiteindelijk zal het ene systeem de voorkeur krijgen boven het andere.
Daar is een precedent voor. In de jaren ’90, toen Hurwitz’ bedrijf champagne (bruine) diamanten voor de Argyle mijn begon te promoten, introduceerde het een eigen kleurenschaal: C1 tot en met C7. Die schaal wordt nu niet veel meer gebruikt, maar het gaf het product een punt van differentiatie, een nieuwigheid die het onderscheidde. Tot de sluiting bood Argyle bij zijn roze aanbestedingen twee rapporten aan: één van Argyle op basis van zijn eigen schaal, het andere van GIA. De Amerikaanse markt gaf de voorkeur aan de GIA-cijfers, vertelden leidinggevenden me, terwijl overzeese markten meer geïnteresseerd waren in die van Argyle.
Als een nieuwe schaal echt nuttig is, kan zelfs de natuurindustrie hem overnemen. Dat zou een indrukwekkende omschakeling zijn – de natuurlijke branche die de lab-gekweekte imiteert.
Voorlopig zijn de meeste stappen van de laboratoriummarkt gezet op de schouders van de natuurlijke bedrijfstak. In plaats van te proberen een nieuw consumentensegment te ontwikkelen, hebben labo producenten zich vooral gericht op de gevestigde verlovingsringenmarkt. Bovendien gebruiken ze de Rap-lijst en GIA’s 4Cs schaal. Voor een sector die het woord imitatie verafschuwt, voelt het allemaal een beetje imiterend – om niet te zeggen lui.
Door de patronen van de natuurlijke sector te volgen, is de lab-gekweekte sector met een vergelijkbare reeks problemen geconfronteerd, waaronder een gestandaardiseerd product, dalende marges en prijzen die vooral door online verkopers en lageloonlanden worden bepaald. We horen dat sommige labo producenten vinden dat hun winst zo laag is, dat ze hun directe verkoop aan consumenten (D2C – direct to consumer) opdrijven. Velen verkopen al D2C. Sommigen zijn er open over, anderen niet.
De lab-gekweekte business moet zijn eigen bedrijfstak worden. Op dit moment is het niet alleen een kopie van de natuurlijke sector, maar sommige bedrijven hebben een ongezonde obsessie om die natuurlijke bedrijfstak neer te halen. Het gaat niet alleen over de milieu-impact van de mijnen, maar bijna altijd over hun eigen impact. Wanneer er iets vreselijks gebeurt in een diamantmijn, produceren labbedrijven een stortvloed aan LinkedIn-berichten waarin deze menselijke tragedies worden gevierd met een vreugde die aanvoelt alsof het Kerstmis is.
Maar als je bedenkt dat de prijzen van de labo’s gebaseerd zijn op de Rap-lijst – en de twee bedrijfstakken met elkaar verweven zijn – heeft dit weinig zin als langetermijnstrategie. Maar misschien geven sommige van deze bedrijven niet om de lange termijn.
Het is geen geheim dat sommige tech-gerichte producenten lab-gekweekte edelstenen zien als een snelle manier om geld in te zamelen, waardoor ze synthetische diamanten voor industriële doeleinden kunnen ontwikkelen. Het is niet duidelijk hoe goed dat heeft gewerkt.
Deze producenten geven niet om de gezondheid van de juwelenhandel. Ze zijn er niet in begonnen; ze hebben weinig interesse om er te blijven. Sommige Indische producenten zien lab-gekweekt ook als een rage. En net zoals ze zich haasten om in de industrie te stappen, haasten sommigen zich nu al om eruit te stappen.
Dat heeft sommigen in de lab-grown diamantsector doen toegeven dat het tijd is om van koers te veranderen. De moderne lab-gekweekte handel is nog maar een paar jaar oud. Hij heeft de kans om iets nieuws, interessants en anders te doen. Tot nu toe is dat meestal niet gebeurd. En tot nu toe is het meestal succesvol geweest.
Maar, zoals het gezegde luidt, niets duurt eeuwig. De laatste tijd hebben ride-sharing (denk Uber), sociale media, videostreaming, crypto, e-commerce en bezorgingsapps het zwaar te verduren gehad, na lange periodes van schijnbaar onstuitbare groei.
Sommige van deze bedrijven kwamen voort uit innovatieve ideeën. Maar ze hadden vaak gebrekkige bedrijfsmodellen, gebouwd op wat men “namaakkapitalisme” noemt.
Durfkapitaal voedde hun snelle expansie, maar verder hadden ze geen plan. Ze veroorzaakten een ravage in hun respectieve industrieën, zoals het de bedoeling was. Maar ze hebben het moeilijk gehad om uit dat wrak te herrijzen. Dat zou kunnen gebeuren met lab-gekweekte diamanten. Sommigen denken dat het al gebeurd is.
