Foto: schip voor mariene diamantwinning – De Beers
Hoewel uw zoektocht naar een natuurlijke diamant kan beginnen met een vertrouwde online retailer of in een fluweel gevoerde glazen kast, zijn diamanten afkomstig van, of worden ze meer accuraat gedolven uit, een bron die veel dichter bij de aarde staat. Ongeveer honderdvijftig kilometer onder de grond, kristalliseert koolstof tot ruwe diamanten, dankzij de warmte en de druk van de aarde. Maar hoe worden diamanten gedolven zodat ze in uw juweel terechtkomen?
Een specifiek type vulkaanuitbarsting, de kimberlite uitbarsting, brengt Kimberlite, een diamant bevattend stollingsgesteente, dichter bij het aardoppervlak. De meest recente uitbarsting vond meer dan 100 miljoen jaar geleden plaats. Kimberliet wordt vaak gevonden in kimberliet pijpen, dat zijn verticale structuren in de aardkorst. Diamanten worden uit Kimberliet gewonnen door middel van drie soorten diamantwinning: alluviale mijnbouw, pijpmijnbouw en zeemijnbouw.
Hoe worden diamanten gedolven? Maak kennis met de 3 verschillende methoden voor diamantwinning.
Alluviale diamantwinning vindt plaats in rivierbeddingen en op stranden, waar duizenden jaren van erosie en natuurlijke krachten zoals wind, regen en waterstromen diamanten uit hun primaire afzettingen in kimberliet pijpen naar stranden en rivierbeddingen wassen. Mijnwerkers bouwen muren of leiden rivieren af om de diamantdragende droge rivier- of oceaanbodem bloot te leggen. Terwijl de arbeiders aanvankelijk op de oorspronkelijke locatie door het zand zaten te zeven, ging het proces snel vooruit, waarbij het zand naar een zeefinstallatie werd getransporteerd om efficiënter te worden verwerkt.
Naarmate de wereldwijde vraag naar diamanten toenam, ontwikkelden de diamantmijnwerkers de meest gangbare vorm van diamantwinning van vandaag de dag: de pijpmijnbouw. Terwijl alluviale mijnbouw vereist dat diamanten eerst door kimberlietpijpen worden opgeworpen en door erosie worden weggespoeld om zich op rivier- of oceaanbodems te vestigen, kunnen diamantmijnbouwers door middel van pijpmijnbouw dichter bij de bron – de kimberlietpijpen – toeslaan. Pijpmijnbouw kent twee vormen: diamantwinning in open putten en ondergrondse diamantwinning.
De diamantwinning in open putten wordt dichter bij het aardoppervlak gebruikt, omdat de mijnwerkers de lagen zand en rotsen vlak boven de kimberlietstenen verwijderen. Voor ondergrondse mijnbouw daarentegen moeten twee parallelle en verticaal met elkaar verbonden tunnels worden gebouwd, waar de mijnwerkers in de bovenste tunnel het erts van de kimberlietpijpen, dat op de onderste tunnel valt en zich verzamelt, opblazen.
Mariene diamantwinning
De derde methode, mariene diamantwinning, ontgint diamanten uit de oceaanbodem. Terwijl de eerste vorm van mariene diamantwinning moeizaam een zwemmer nodig had om grind te verzamelen van een ondiepe zeebodem, kreeg de moderne technologie toegang tot grotere diepten door middel van horizontale en verticale mariene mijnbouw. Horizontale mariene diamantwinning maakt gebruik van een crawler om grind van de oceaanbodem naar de oppervlakte te zuigen via flexibele pijpen, terwijl verticale diamantwinning gebruik maakt van een grote, op het schip gemonteerde boor om het diamantdragende grind op te trekken.
Locaties van diamantmijnen
Deze mijnbouwtechnieken komen voor in diamantmijnen over de hele wereld. Diamantmijnen bestaan als zowel particuliere entiteiten als door de overheid gesponsorde ondernemingen. Enkele van de vroegste diamanten werden in de 4e eeuw voor Christus in India gevonden. Na de daling van de Indiase diamantwinning, werd diamant ontdekt in Brazilië in de jaren 1720, Noord-Amerika in de jaren 1840, en in Afrika in de jaren 1860. De opkomst van Afrikaanse diamantmijnen leidde tot de Great Diamond Rush en de Kimberly Mine, de eerste grootschalige diamantwinning.
De grootste diamantmijnen
Terwijl Afrika ooit het centrum van de diamantwinning was, met een productie van meer dan 90 procent van het wereldwijde diamantaanbod, produceert Afrika nu minder dan 50 procent van de diamanten in de wereld. Gegevens van de 2016 U.S. Geological Survey geven aan dat Rusland de meest juweel-kwaliteit diamanten produceert – met de helft van ’s werelds grootste diamantmijnen – gevolgd door Botswana, Canada, Angola en Zuid-Afrika. Maar de felbegeerde titel van ’s werelds grootste diamantmijn’ kan variëren.
Diamond expert Paul Zimnisky gaf zijn rangschikking van ’s werelds grootste diamantmijnen als de Jwaneng diamantmijn, de Jubilee diamantmijn, en de Russische internationale diamantmijn. Grote en commercieel levensvatbare diamantmijnen zijn echter zeldzaam, met slechts ongeveer 20 grote diamantmijnen die vandaag de dag bestaan.
Het Kimberly-proces en conflictdiamanten
De zeldzaamheid van grote diamantmijnen, in combinatie met de hoge waarde en de extreme arbeid die nodig is om diamanten te ontginnen, betekent dat de diamantwinningindustrie extra voorzorgsmaatregelen dient te nemen voor veilige en ethische diamantwinningspraktijken. Om de mijnbouwpraktijken te standaardiseren en de verkoop van conflictdiamanten te bestrijden – diamanten die gebruikt worden om burgerlijke onrust of oorlogen te voeden – heeft de internationale gemeenschap in 2000 het Kimberley-proces opgericht, een beleid van ‘no tolerance’ tegen het gebruik van conflictdiamanten. Het Kimberley-proces, dat door 74 regeringen is goedgekeurd, vereist de uitgifte en goedkeuring van een certificaat voor elke gedolven ruwe diamant om veilige en ethische diamantwinningspraktijken te bevorderen.
Met dit alles is het onmiskenbaar dat diamanten een lange reis ondergaan – van de warme buik van de aarde tot hardwerkende diamantmijnwerkers, juweliers en detailhandelaren – om hun weg naar huis naar u en uw geliefde te vinden.