Sylvain Goldberg in New Brunswick – deel 2

Jean-Jacques-Renous

De gids komt ons afhalen. Hij heet Jean Jacques Renous. Dezelfde naam als de rivier waar ik al op geweest ben. Geen toeval zegt hij me. Voor zover hij het kan natrekken leeft zijn familie al enkele honderden jaar in de streek.

Jean Jacques Renous: “Heb je zonnecrème bij? Want je moet echt je handen en je gezicht regelmatig insmeren. We gaan uren op de rivier zijn en dan sta je vaak lang in de zon. Die hoed moet je ook opdoen, maar dat is niet genoeg.”

Later op de dag was ik hem dankbaar voor zijn advies. Want een Amerikaanse toerist, die het niet nodig vond zich goed te beschermen, liep de volgende dag in het hotel rond als een rode kreeft. Met een erg verbrande huid.

We rijden ongeveer 35 minuten. Onderweg vertelt Jean Jacques Renous ons wat over de geschiedenis van de regio en drinken we warme koffie uit een thermos. Dat doet goed, want het is echt niets te warm op dat vroege uur (6 uur ’s ochtends).

Renous vertelt ons dat we vandaag de Miramichi rivier opgaan. Die rivier kent een seizoen van 16 weken tijdens dewelke de kans groot is mooie, grote zalm te vangen. “Dat seizoen van 16 weken is het langste in heel Noord Amerika. Maar we kiezen de plek waar we naartoe gaan in functie van het weer en de regenval van de voorbije weken. We proberen afwisselend te gaan vissen in delen waar je zalm in diep en ondiep water mag hopen te vinden. Door af te wisselen vermindert het risico op een onproductieve trip.”

Hoe vis je op zalm?

Renous legt het ons als volgt uit: “Je gooit je lijn stroomopwaarts uit, laat ze met het water meevaren en haalt dan je lijn in. Je zorgt er voor dat het gewicht dat aan je hengel hangt net zwaar genoeg is om te stuiteren over de bodem, terwijl het met de stroom meedrijft. Het stuitert dan om de circa 35 centimeter en verplaatst zich samen met de stroom. Een te zwaar gewicht zal je aas vertragen, een te licht gewicht versnellen. Je doel is je aas op de bodem te laten stuiteren tot een vis zich er in vastbijt. Je blijft dus telkens opnieuw je lijn uitgooien tot dit gebeurt.”

Klinkt alvast opwindend.

Renous: “Beginnende vissers hebben enorm veel moeite om het verschil te maken tussen een aas waarin een vis bijt of een aas die klem geraakt achter een kei of rots. Na een tijd ontwikkel je hiervoor een gevoel en weet je wanneer je de lijn wat losser of net vaster moet aantrekken. Er is een eindeloos aantal verschillende types aas die je als visser kan gebruiken.”

“Moeten we dit allemaal onthouden en zelf kiezen welke aas we gebruiken?“, vraagt een Australiër die mee op de daguitstap is.

“No“, antwoordt Renous, “I’ll take care of all of that for you. Weten jullie trouwens wat de grootste zalm ooit is die door een visser gevangen werd?”

Onze antwoorden zijn erg uiteenlopend: ze wisselen tussen de 12 en 25 kilo. We blijken ver onder de waarheid te liggen.

“In 1985 heeft Les Anderson, in Alaska, een zalm opgevist van 44,2 kilo“, vertelt Renous ons.

De lat ligt hoog, maar we beginnen er met goede moed aan.

Vissen vraagt geduld en is erg rustgevend

Na het eerste uur begin ik me af te vragen wat ik fout doe. Telkens opnieuw gooi ik mijn lijn uit, laat ik ze met de stroom meedrijven en haal ik ze in. Maar nog geen enkele keer heb ik een zalm beet. Niet dat mijn 3 reisgenoten (Matthew de Amerikaan, Andrew de Australiër en een jonge man uit Vancouver van wie ik de naam niet meer zeker weet) meer succes hebben. Het lijkt wel alsof we aan een Sysyphus taak begonnen zijn. Dat het onbegonnen werk is voor amateurs om een Atlantische zalm te vangen. Maar ik heb in het leven geleerd dat je niets bereikt door stil te staan bij je mislukkingen. Uit de Japanse cultuur en uit mijn ervaringen als karateka weet ik dat je gefocust moet zijn op je taak. Leren uit je ervaringen, streven naar verbeteringen en je doel altijd voor ogen houden zonder je te laten afleiden.

Renous moedigt ons aan en verbetert onze techniek met kleine concrete tips. “Je mag je lijn gerust zo snel als je maar kan binnenrijven. Als er een zalm achter je aas aanzit, kan je toch niet sneller zijn dan die vis“, bijvoorbeeld.

Blijven focussen tot de vis bijt, zo eenvoudig is het. Genieten van het contact met de natuur en van de frisse lucht.

Van de boot af

Het is ondertussen al 10 uur en de boot waar we op zitten legt aan bij een oude, houten kade. Renous zegt ons dat we even een pauze houden en een hapje eten om extra kracht op te doen. Kwaad kan dit niet, want het is best koud op het water. Na dat halfuurtje rust en op kracht komen, begrijp ik waarom we die hoge rubberen laarzen moest aandoen vanochtend. We keren niet terug naar de boot om verder te vissen, maar lopen recht het ondiepe water in.

Ondertussen schijnt de zon volop en voelt het – gek genoeg – in het water minder koud aan dan daarstraks op de boot.

Je ziet echt vissen liggen en zwemmen in het ondiepe, heldere water. Renous vertelt ons dat we geluk hebben met het weer. Het is net warm genoeg om voor ons aangenaam te zijn, maat niet zo warm dat er gewoonweg geen vis te vangen is.

Yes… een vis aan de haak

Plots voel ik iets. Ik voel tegenstand wanneer ik mijn lijn wil binnenrijven. Hopelijk is het geen illusie omdat mijn aas achter een rots blijft steken. Nee, het is echt een zalm. Want ik voel dat er met horten en stoten getrokken wordt aan mijn vislijn. “Pull it in now“, zegt Renous opgewonden. “Je kan het je waarschijnlijk niet inbeelden, maar zelfs ervaren vissers maken wel eens mee dat ze dagen achter elkaar het water ingaan zonder iets te vangen. En jij hebt een vis op de eerste ochtend vast.”

De 3 medereizigers kijken allemaal naar mij en duimen mee. “Go for it, Sylvain.” Gelukkig kan ik om met druk en opwinding. Ik voel wel mijn hart keisnel bonken. Van een bijna zen-gevoel van totale rust op enkele seconden te midden van een strijd met een Atlantische zalm. Ik draai zo hard als ik kan aan de hendel om de lijn binnen te rijven. Dat verloopt absoluut niet op een continue manier. Er zijn momenten dat ik denk dat die zalm gewoonweg sterker is dan ik. En op andere momenten heb ik het gevoel dat ik de vis enkele meter binnenhaal. Een heleboel oerinstincten nemen het over in me. Op dat moment telt niets anders meer dan die vis binnenrijven. Ik voel geen kou, geen zon, geen vocht… niets. De strijd met die zalm neemt alles over en ik verlies mezelf helemaal in het moment.

Succes

Hoe lang dat geduurd heeft weet ik absoluut niet. Na een tijd heb ik de vislijn helemaal ingehaald en trek ik effectief een zalm uit het water. Voor mij lijkt die enorm groot. Renous trekt de vis mee aan boord door hem via zijn mond vast te nemen en hij haalt er voorzichtig de aas uit. “It’s a 12 pounder. Great catch for a first time.” Als ik dat vergelijk met die enorme vis van 44 kilo uit Alaska, besef ik dat ik bescheiden moet blijven.

Die avond…. u raadt het al….. verlengen we de dag door de vis, samen met een andere zalm die later gevangen werd door Matthew, te laten bereiden en op te dienen in een lokaal restaurant. De zalm smaakt ongelooflijk goed. Het heeft iets uniek, een vis opeten die je dezelfde dag zelf gevangen hebt.

Mijn reis kan niet meer stuk. Met dank aan Jean Jacques Renous voor de fantastische begeleiding.